η νήσος των λωτοφάγων

Η αρχή ήταν φως κι υετός,
δρόσος σε φύλλα πράσινα, σταχτί στο χώμα.
Νεφοστεφής, πρώιμος ήλιος στεγνώνει
γη, χαμομήλι και φασκόμηλο, φύλλα και φρύγανα.
Άρωμα μεσημεριού σταλάζει πάνω στις ώρες,
εξαερώνει στην έρημο μύθους και θυμούς αδέσποτους.
Το χρώμα του δειλινού βάφει τον καρπό
καθώς φως ιδρωμένο σωριάζεται στο στεγνό χορτάρι.

Λυκόφωτος γέννημα, έρωτας,
ανδρώνεται στους ήχους της σελήνης…
Σκοτεινό θρέμμα, σιδερένιο δόρυ,
χάρτινη ασπίδα και ξύλινο άλογο
γίνεται λόγος και ρυθμός ξένος.

Ύστερα γεννήθηκε η μνήμη, αλγεινή,
με φαιοκίτρινους καταρράχτες κι ιώδεις θύελλες,
σε κατάλευκα μάρμαρα νύχτες ασέληνες,
με ήχους ψιθυριστούς από βουβές κουκουβάγιες
και βροχή φλύαρη να λασπώνει το χώμα.
Σαν βέλος καρφώθηκε στις ρίζες.
Το αίμα έτρεξε, το μονοπάτι άνθισε.

Ο άνεμος πριονίζει τα κλαδιά σφυρίζοντας,
τα ίχνη της αγκαλιάς σου, αρμύρα της θάλασσας
με ήχο στεγνό σε χρόνο ασάλευτο.
Παραμονεύεις σε περάσματα γνώριμα
κι η πάχνη της αυγής γεμίζει τα μάτια.
Τη φωτιά θα φέρει ο παγωμένος κεραυνός
που ξαγρυπνά τον έρωτα, τον θάνατο,
τον θάνατο του έρωτα, τον έρωτα του θανάτου...

xιοzίλ_04.12.06

_______________________